Paglipas ng ilang taon, kapansin-pansin ang unti-unting pagbaba ng kasikatan ng mga tradisyonal na palakasan sa Pilipinas. Ang mga larong tulad ng sipa, patintero, at luksong tinik, na dati’y bahagi ng pang-araw-araw na buhay ng mga Pilipino, ay tila napapalitan na ng mga modernong palakasan. Ano nga ba ang mga salik na nagdudulot ng pagbabagong ito?
Isa sa mga pangunahing dahilan ay ang mabilis na pag-usbong ng teknolohiya. Ang mga kabataan ngayon ay mas naaakit sa mga online games at social media kaysa sa pisikal na aktibidad. Ang kaginhawaan ng digital na mundo ay nagiging hadlang sa kanila upang lumabas at makilahok sa mga tradisyonal na laro. Bukod dito, ang urbanisasyon ay nagdudulot ng kakulangan sa mga ligtas na lugar para sa paglalaro, na naglilimita sa oportunidad ng mga bata na makapaglaro sa labas.
Hindi rin maikakaila ang impluwensya ng globalisasyon. Ang pagpasok ng mga banyagang kultura ay nagdudulot ng pagbabago sa mga interes ng mga Pilipino. Ang mga palakasan tulad ng basketball at football ay nagiging mas popular, habang ang mga tradisyonal na laro ay unti-unting nawawala sa kamalayan ng publiko. Ang media ay may malaking papel sa pagpapalaganap ng mga banyagang palakasan, na nagiging sanhi ng paglimot sa sariling atin.
Bagamat may mga hakbang na maaaring gawin upang muling buhayin ang interes sa tradisyonal na palakasan. Ang mga komunidad at paaralan ay maaaring mag-organisa ng mga paligsahan at programa na nagtatampok ng mga katutubong laro. Ang pamahalaan, sa pamamagitan ng Philippine Sports Commission, ay maaaring maglunsad ng mga kampanya upang itaguyod ang mga tradisyonal na palakasan at hikayatin ang kabataan na makilahok dito.
Sa huli, ang pagpapanatili ng mga tradisyonal na palakasan ay hindi lamang tungkol sa pisikal na aktibidad kundi pati na rin sa pagpapanatili ng ating kultura at identidad bilang mga Pilipino. Nasa ating mga kamay ang responsibilidad na ituro at ipasa ang mga larong ito sa susunod na henerasyon upang hindi tuluyang maglaho ang mga ito sa ating lipunan.
